a

ลมพิษ/ภาวะบวมน้ำที่เกิดจากแรงกดล่าช้า (Delayed-Pressure Urticaria/Angioedema)

ลมพิษ/ภาวะบวมน้ำที่เกิดจากแรงกดล่าช้า (บางครั้งจัดเป็น dermographism ที่มีอาการแบบล่าช้า) ส่วนใหญ่มักปรากฏเป็นอาการบวมแดงของผิวหนังซึ่งจะเกิดขึ้น 4 ถึง 6 ชั่วโมงหลังจากได้รับแรงกดต่อเนื่องกับบริเวณนั้น

เป็นลมพิษที่เกิดจากมีการรัดหรือกระแทก
มักจะเกิดผื่นหลังจากได้รับแรงกด 4-6 ชั่วโมง
มักพบในผู้ป่วยที่เป็นลมพิษเรื้อรัง
การเกิดลมพิษจะเกิดในภาวะ ผิวหนังที่มีแรงรัดหรือกด เช่นขอบกางเกงหรือยกทรง มือเช่นการตอกตะปู ก้นเกิดจากการนั่งนานๆ เท้าเกิดจากการเดินนานๆ

อาการทางคลินิก

อาการนำคือผิวหนังบวมแดง 4 ถึง 6 ชั่วโมงหลังจากการใช้แรงกด แม้ว่าเวลาที่เริ่มมีอาการอาจเป็นเพียง 30 นาทีหรือ 12 ชั่วโมง น้อยครั้งที่ผู้ป่วยเกิดลมพิษพร้อมกับอาการบวมเด่นชัด ปริมาณแรงกดที่จำเป็นในการกระตุ้นอาการจะแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล ผู้ป่วยมักจะอธิบายถึงอาการแสบร้อนและปวดแทน หรือเพิ่มเติมจากอาการคัน และอาการบวมอาจคงอยู่ได้หลายชั่วโมงถึงหลายวัน อาจมีอาการปวดข้อร่วมด้วยกิจกรรมที่มักจะกระตุ้นให้เกิดอาการในผู้ป่วยที่มีอาการ angioedema ที่เกิดจากแรงกดนั่นก็คือ

การสวมใส่เสื้อผ้าที่รัดแน่น (ส่งผลต่อบริเวณที่บีบรัด)
การนั่งเป็นเวลานานบนพื้นผิวแข็ง (ส่งผลต่อก้น)
การเดินเป็นเวลานาน (ส่งผลต่อฝ่าเท้าและเท้า)
หรือถือถุงของชำหนักๆ (ส่งผลกระทบต่อฝ่ามือและมือ)
ผู้ป่วยบางรายจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการบวมที่ใบหน้าข้างที่ถูกกดทับกับหมอน

การวินิจฉัย

มักจะสามารถวินิจฉัยลมพิษ/ภาวะบวมน้ำที่เกิดจากแรงกดล่าช้าได้อย่างแม่นยำโดยอิงจากลักษณะทางประวัติเพียงอย่างเดียว ในอดีตอุปกรณ์ที่เรียกว่า dermographometers ถูกใช้ในโปรโตคอลการวิจัย แต่ยังไม่มีจำหน่ายอย่างกว้างขวาง การซ้อมรบเพื่อการวินิจฉัยไม่ได้มาตรฐาน และน้ำหนักที่ใช้ก็แตกต่างกันไป แต่แนวทางหนึ่งคือการติดสลิงกับน้ำหนัก 10 ปอนด์แล้ววางไว้บนแขนของผู้ป่วยเป็นเวลา 20 นาที [27] หรืออีกทางหนึ่ง อาจวางแกน 5 กก. ไว้บนปลายแขนของผู้ป่วยเป็นเวลา 20 นาที [2] เมื่อนำน้ำหนักออกแล้ว ผู้ป่วยจะได้รับคำแนะนำให้สังเกตผิวหนังที่ถูกบีบอัดเพื่อหาอาการในอีก 24 ชั่วโมงข้างหน้า (ตารางที่ 1) การปรากฏตัวของอาการบวมแดงที่จับต้องได้ในภายหลังเป็นผลบวก ผู้ป่วยควรหลีกเลี่ยงการรับประทานยาแก้แพ้เป็นเวลาหลายวันก่อนการทดสอบ

การรักษา

ลมพิษ/ภาวะบวมน้ำที่เกิดจากแรงกดล่าช้าอาจรักษายากและอาการมักไม่ตอบสนองต่อยาแก้แพ้เพียงอย่างเดียว สารต้าน leukotriene ยังแสดงให้เห็นถึงประโยชน์

ในการทดลองแบบสุ่มของผู้ป่วย 36 รายที่มีลมพิษที่เกิดจากแรงกดล่าช้าซึ่งได้รับการยืนยันโดยการตรวจด้วย dermographometer ผู้ป่วยถูกกำหนดให้อยู่ในกลุ่มการรักษาหนึ่งในสามกลุ่ม :

กลุ่มหนึ่ง เดสโลราทาดีนในช่องปาก (5 มก. วันละครั้ง) บวกกับยาหลอกในช่องปาก
กลุ่มสอง เดสโลราทาดีนในช่องปาก (5 มก. วันละครั้ง) บวกกับมอนเตลูคาสต์ (10 มก. วันละครั้ง)
กลุ่มสามยาหลอกในช่องปากเพียงอย่างเดียว

อาสาสมัครได้รับการทดสอบอีกครั้งหลังจากการรักษาสองสัปดาห์ ผู้ป่วยในทั้งสองกลุ่มที่ได้รับการรักษาแสดงให้เห็นว่ามีการลดลงอย่างมีนัยสำคัญในเส้นผ่านศูนย์กลางเฉลี่ยของ wheals ที่เกิดขึ้นเมื่อเทียบกับยาหลอก และผู้ป่วยในกลุ่มที่ได้รับ montelukast ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญกว่าผู้ที่ได้รับ desloratadine เพียงอย่างเดียว โดยมีอาการน้อยลงและอาการลดลง ยังไม่ได้มีการศึกษาการใช้ยาแก้แพ้อื่นๆ ร่วมกับ montelukast แม้ว่ายาที่แตกต่างกันอาจมีประสิทธิภาพเช่นกัน