การวินิจฉัย
เป้าหมายของการวินิจฉัยโรคความดันดลหิตสูงคือ
การวินิจฉัยโรคความดันโลหิตสูงไม่เพียงแค่ระดับความดันโลหิตเท่านั้น แต่จะต้องประเมินปัจจัยอื่นเพื่อประโยชน์ในการรักษา ปัจจัยที่ต้องประเมิน
- เพื่อประเมินระดับความดันโลหิตว่ามีความรุนแรงระดับไหน ผู้ที่มีความดันสูงมาก หรือผุ้ที่มีโรคประจำตัวเช่นโรคเบาหวานหรือกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด จะต้องรีบให้การรักษาความดันดลหิตสูง
- ประเมินเพื่อหาสาเหตของความดันโลหิต สำหรับผู้ที่เป็นความดันโลหิตสูงอายุน้อยกว่า 35 ปี หรือความดันโลหิตสูงในผุ้สูงอายุจะต้องตรวจหาสาเหตุของความดันโลหิตสูง
- ประเมินว่ามีความเสี่ยงของการเกิดโรคหลอดเลือด นอกจากความดันจะต้องตรวจหาปัจจัยเสี่ยงของการเกิดโรคหลอดเลือดแดงแข็งและให้การรักษา
- อวัยวะมีการเสียหายโดยไม่เกิดอาการ ตรวจตรวจแต่ละอวัยวะว่ามีความเสียหายจากความดันหรือไม่ เช่น การตรวจหลอดเลือดในตา การตรวจหัวใจ การตรวจปัสสาวะและการทำงานของไต
- หรือเกิดโรคแทรกซ้อนจากความดันโลหิต ตรวจโรคที่เกิดจากความดันเช่น หลอดเลือดสมองตีบ หลอดเลือดหัวใจตีบ โรคไต
การวินิจฉัยโรคความดันดลหิตสูงต้องประกอบไปด้วย
การวัดความดันโลหิต
เนื่องจากความดันโลหิตมีความผันผวนขึ้นกับเวลาที่วัด สิ่งแวดล้อม อารมณ์ อุปกรณ์ที่ใช้ เทคนิคการวัดความดันโลหิต ดังนั้นหากความดันไม่สูงมากจำเป็นที่จะต้องวัดความดันหลายครั้งต่างเวลาเพื่อยืนยันว่าเป็นความดันโลหิตสูง
- หากความดันโลหิตสูงไม่มากจะต้องวัดความดันโลหิตหลายครั้ง ต่างเวลา ใช้ระยะเวลาเป็นเดือนหากสูงจึงบอกว่าเป็นความดันโลหิต
- ในกรณีที่ความดันสูงมากก็บอกว่าเป็นความดันโลหิตสูง
- ในกรณีที่ความดันสูงไม่มาก แต่มีอัวยวะเสียหายจากความดันโลหิตก็จำเป็นที่จะต้องรีบวินิจฉัย
ความเสี่ยงต่อการเกิดโรคหัวใจและหลอดเลือด | ผู้ที่เสี่ยงต่อการเกิดโรคแทรกซ้อนจากความดัน |